اگر با مرغ باید مرغ را خفت

تو سی‌مرغی‌‌، بُوَد سی‌مرغ بی‌جفت

نسُفته دُرِ دریاییش را سُفت

نگین لعل را یاقوت شد جفت

شبستان را به روی خویشتن رُفت

به زاری با خدای خویشتن گفت

دهانِ دورباش از خنده می‌سفت

فلک را دور اش از دُور می‌گفت

پرستار تو شیرین هوس‌جفت

به لفظ من شهنشه را چنین گفت

همه ترتیب کرد آیین زَربَفت

فرود آورد خسرو را و خود رفت

غمی کآن با دلِ نالان شود جفت

به هم‌سالان و هم‌حالان توان گفت

رخ شاه از طرب چون لاله بشکفت

چو نرگس در نشاط این سخن خفت

بساطی شاهوار افکنده زربفت

که گنجی برد هر بادی کز او رفت

چو بر گردن نباشد گاو را جفت

به گاوآهن که داند خاک را سفت‌‌؟!

به شیرینی جمال از شاه بنهفت

نهادش جفته‌ای شیرین‌تر از جفت

چو دیوانه ز مه نو برآشفت

در آن مستی و آن آشفتگی خفت

خدنگ غنچه با پیکان شده جفت

به پیکان لعل پیکانی همی‌سفت

بزرگ امید چون گلبرگ بشکفت

چهل قصه به چل نکته فرو‌گفت

چو شیرین را عروسی بود می‌گفت

که شیرین کاشگی بودی مرا جفت

حکایت‌های مهرانگیز می‌گفت

که بر بانگ حکایت خوش توان خفت

پس آنگه حاجب خاص آمد و گفت

‌«در‌آی ای طاق با هر دانشی جفت‌»

چنان گفتم‌، که شاه احسنت می‌گفت

خرد بیدار می‌شد جهل می‌خفت