چو یافت آن چرب پاسخ دختر زشت

رخش بفروخت زان آتش چو انگشت

نی‌ام زانها که آرم روی در پشت

که کار پشت و روی تو مرا کشت

چو میغ آبزن ازکوه در گشت

بتافت از آفتاب آتشین دشت

کشید آنگه خطی برگرد آن طشت

عزیمت خوان بگرد طشت میگشت

جوان و پیرزن هستند بس زشت

که این یک همچو برفست آن چو انگشت

چو گشتی مست، با گل کن دمی گشت

بگرد مفرش زنگار گون دشت

همه صحرا و دشت از مردپرگشت

نیافت از خلق سوزن جای در دشت

نیاسودند آن شب جمله در دشت

که تا چتر از سر افلاک بر گشت

ندانم کرد، اگرچه غیرتم کشت

بسوی چادر وصل تو انگشت

مهی آورده با ماهی بهم پشت

نبود از ماه تا ماهی دو انگشت

موکّل بود بر گل خادمی زشت

که نامش بود کافور و چوانگشت

سیاهی را بخون دیده بسرشت

همه نامه بنوک مژّه بنوشت

سیاهی را ازان دیده چو بسرشت

سوی زلف سیاهت نامه بنوشت

که چون از مرگ گل شش سال بگذشت

مگر بر شاه قیصر حال برگشت

عمل با علم چون شد یار و هم پشت

نماند دیو را جز باد در مشت

دم من زد کسی کز خویش بگذشت

حقیقت کل شد و اینجا یکی گشت

همه نیکونگر چه خوب و چه زشت

که بود تخم جمله در یکی کشت

اناالحق آنکه زد از خویش بگذشت

طریقت در سلوک دوست بنوشت

چو شاه اینجا بد او از خویش بگذشت

چو دید دید جان کلّی خدا گشت

همه ذرّات عالم راز بنوشت

پس آنگه خاک آدم باز بسرشت