که در برگیرمت من بَر لب کِشت

گر امشب بایدم دو ک کسان رشت

وبال تست اگر خوبی وگر زشت

فزون از ده گزی کرباس وده خشت

نگه کن تا بآدم پُشت بر پشت

که چندین طفل عالم در شکم کُشت

بزاری اشتران را بار بر پُشت

حُدَی می‌گفت تا در تشنگی کُشت

ترا این نفس همچون گبرِ زردشت

بزیر پای ناگه خواهدت کُشت

به زیور کی شود چون ماه تو زشت

به ضرب مشت چون گردد برانگشت

فلک از بهر تست انگشتری پشت

چرا مشغول می‌کردی به انگشت

ترا چون چشمه خضرست در مشت

برآور چشمه از زیر هر انگشت

به عثمان گو به قرآن شو قوی پشت

بزن یک یک ورق قرآن به انگشت

که چون خورشید روشن روی درگشت

بتاریکی فرو مانی درین دشت

زفان بگشاد گفت ای صورت زشت

کدامین دیو در عالم ترا کشت

مرا با حلقهٔ چرخ دو‌تا پشت

بباید کوفت هر دم حلقهٔ مشت

بپشتی چنان مهری که بر پشت

تو داری میشکافی مه بآنگشت

چو سیب ماه را بشکافت ز انگشت

سخنها چون چراغی در دهان کشت

زهی روشن چراغی کوبانگشت

چراغ ماه را بر آسمان کشت

چنان این حرفها را دار همپشت

که کس ننهد برین یک حرف انگشت

برافگندی بقوّت گرز از مشت

قلم کردار بگرفتی بانگشت

خجل شد گل چنان کز خوی بیاغشت

ز شرم او نقاب از گل فرو هشت

چو روز دیگر این چرخ دو تا پشت

نمود از آینه صد گونه انگشت

فلک چون پردهٔ باران فرو هشت

کنار خسرو رومی بیاغشت