بتنهائی دران کشتی نشسته

جهانی مال با وی تنگ بسته

پسر اینک به پیش تو نشسته

چه می‌خواهی دگر ای چشم بسته

که گر پایم شود از سنگ خسته

نمازم دست ندهد جز نشسته

بره دربود مجنونی نشسته

که می‌رفتند قومی یک دو رسته

مگر می‌رفت بر رخشی نشسته

سر افساری مرصّع تنگ بسته

بر او دید ساقی را نشسته

مهستی دل در آن مهروی بسته

یکی دیوانه چوبی بر نشسته

بتگ می‌شد چو اسپی تنگ بسته

نفس بگرفته دست از جان بشسته

گهر در قعرِ دریا باز جسته

وگر جائی پُلی باشد شکسته

که گرداند بُزی را پای بسته

همی شد آن غریب پای بسته

ازان زاری ایشان دل شکسته

بپرسیدم از آن زنگی خسته

که از بهر چه گشتی پای بسته

ز لیلی خار در پایت شکسته

به از صد گل ز غیری دسته بسته

یکی ترسا کُمَیتی بر نشسته

بر او زینی مرصّع تنگ بسته

زُبَیده بود در هودج نشسته

بحج می‌رفت بر فالی خجسته

همه پیش از سفر با هم نشسته

بخاموشی گزیدن عهد بسته

یکی دیوار بود از گج ببسته

در آنجا لیلی ومجنون نشسته

صف مژگانش صف کردی شکسته

بزخم تیرباران از دو رَسته

شه حارث چو خورشیدی خجسته

سلیمان وار در پیشان نشسته

جهان را پردهٔ برغاب جَسته

ز کُشته پیش برغی باز بسته

درآن صف بود دختر روی بسته

سلاحی داشت بر اسپی نشسته