مرا دیدار تو باشد دل افروز

ازو سیری کجا یابم به یک روز

بهار رفته بازآید به نوروز

نگارم نیز بازآید یکی روز

ز دادار این همی خواهم شب و روز

که رویت بازبینم ای دل افروز

به آتشگاه خواهم رفتن امروز

به کار نیک بودن آتش افروز

به مرو اندر درنگش بود دو روز

به راه افتاد با گنج و دل افروز

جهان افروز رامین با دل افروز

همی آمد همه ره شاد و فیروز

سر سال و خجسته روز نوروز

جهان پیروز گشت از بخت پیروز

جدا از رویت ای ماه دل افروز

نه روز از شو شناسم نه شو از روز

وصالت گر مرا گردد میسر

همه روزم شود چون عید نوروز

چو گفتی نیم‌روز مجلس‌افروز

خِرد بی‌خود بُدی تا نیمهٔ روز

چو در پرده کشیدی ناز نوروز

به نوروزی نشستی دولت آن روز

جمالش باد دایم عالم افروز

شبش معراج باد و روز نوروز

اگر صد سال مانی ور یکی روز

بباید رفت ازین کاخِ دل‌افروز

سحرگه کآفتاب عالم افروز

سرِ شب را جدا کرد از تنِ روز

شهنشه خسرو پرویز کامروز

شهنشاهی بدو گشته است پیروز

بدین فرّ و جمالْ آن عالم‌افروز

هوای عشق تو دارد شب و روز

نشان می‌جست و می‌رفت آن دل‌افروز

چو ماه چارده شب چارده روز

عبیر افشاند بر ماهِ شب‌افروز

به شب خورشید می‌پوشید در روز

پس از یک هفته روزی کآن چنان روز

ندیده است آفتاب عالم‌افروز

ز بس نارنج و نار مجلس‌افروز

شده در حقه‌بازی باد نوروز

مرا از خانه پیکی آمد امروز

خبر آورد از آن ماه دل‌افروز