یکی جشنی به پا شد اندر آن روز

که شد بر هر دو جانب عید نوروز

ولی عهد شه آن اقبال فیروز

مقابل با گروهی آتش افروز،

کنون درالخلافه هست امروز

شناسد اختر این بخت فیروز

که گر افتد بر او چشم دل افروز

سیه سازد بر او فرهاد سان روز

خوش آن ساعت که با یادش کنم روز

به یادش روزها هر روز فیروز

به تیر ناوک مژگان دل دوز

هدف گشته دل صد پاره امروز

خمیده قامتت فایز سبب چیست؟

«نظر بر زلف کج دارم شب و روز»

ندانسته به بند اندر شب از روز

ندیده روی مهر گیتی افروز

شهنشاها کنون کز باد نوروز

زمین پیروزه گون شد تخت پیروز

کمینه یادگارت جشن نوروز

که از دریا درآوردی درین روز

اگر شنبه آید روز نوروز

بود آن سال پُربرف ای دل‌افروز!

شود فیروز کار ملک آن روز

که باشد رشته اش در دست فیروز

ببینی، گر برون آئی یکی روز

تجلیهای مهر عالم افروز

از آن میترسم، ای یار دلفروز

که گردم کشته تا پایان امروز

بهای ما فزون کردند هر روز

عجب رخشنده بود این بخت پیروز

من، اینسان واژگون طالع، تو فیروز

تو زینسان دلفروز و من بدین روز