که گفتت گرد چرخ چنبری گرد

که قد همچو سروت چنبری کرد

فرواندیش تا چندین زن و مرد

کجا رفتند با دلهای پر درد

درین دیگ بلا پختی به صد درد

که هستم چون نمک در دیگ درخورد

زنی بد پارسا، شویش سفر کرد

نه شویی و نه برگی داشت در خورد

مرا نزد بخیل آورد آن مرد

یکی صد ساله‌ای دیدم در آن درد

کجاست اهل دلی درگوشهٔ فرد

که بنشیند دمی با من درین درد

به مدح گبر کان عمری بسر برد

چو وقت رفتن آمد بی‌خبر مرد

به حلوا کن همی داروی این درد

شکر لب را بده حلوا و برگرد

بر‌آن زیبا کنیزک آفرین کرد

که منشیناد بر تو از زمین گرد

کنیزک ماند با آن بچهٔ خرد

برهنه پای و سر بر دست می‌برد

چو مرگ آمد دلش برخاست از درد

که شد خورشید عمرش ناگهان زرد

چو زلف عنبرین بفشاند از گرد

گل بی دل گلابی گشت از درد

چو بسیاری برافروخت و فرو مرد

جهانی را برآورد و فرو برد

گل تر را جگر خشک و نفس سرد

تنش گرمی گرفت و گونه شد زرد

کجادانی تو خود کاین بیوفا مرد

چه ناخوش گفت و با من چه جفا کرد

فتاده عکس بر موی از رخ زرد

فسرده اشک بر روی از دم سرد

دل گرمم نگردد سرد ازین درد

مشو گرم و مزن بر آهن سرد

صبا از قحف لاله جرعه میخورد

چمن چون نوعروسی جلوه میکرد

دلم جانا ز نومیدی فرو مرد

جهانی غصه هر روزی فرو برد

بسی از هر سویی صحرانگه کرد

در آن صحرا نمیدید از سپه گرد