اگر اسپ افکنم بر نطعِ گردان

دو رخ طرحش نهم چون شیر مردان

چنین دادش جواب آن مرد مردان

که ای خسرو تنم مبرز مگردان

تنت را دل کن ودل درد گردان

کزین سان کیمیا سازند مردان

زبان بودی بسی اکنون چو مردان

ز سر تا پای خود را گوش گردان

عزیزا با تو گفتم حالِ مردان

تو گر مردی فراموشم مگردان

تو در انگشت خود تسبیح گردان

که تسبیح است در انگشت مردان

عذاب عاشقان نوعی دگردان

وز آن بسیار کس را بی خبر دان

زبانت هرچ بر خود می‌شمرد آن

چو زیر خاک رفتی باد برد آن

همه خلقان هم از خود بی‌خبر دان

همه چیزی طلسم یکدگر دان

قدم در نه درین ره همچو مردان

که خدمت کار تو‌ست این چرخ گردان

رهی جویی بفکرت همچو مردان

بگردی در مضیق چرخ گردان

عزیزا در بن این دیر گردان

صبوری و قناعت کن چو مردان

بسرّ سینهٔ آزاد مردان

که کلّی گردنم آزاد گردان

شکم چون دوزخی با هفت در دان

درو هر وادی‌یی وادی دگر دان

نهان نبود وفاداری مردان

گواهست این سخن را حال گردان

ز سر مجلس بدست پای مردان

پیاله همچو دستنبوی گردان

اگر مهلت بود از چرخ گردان

بحقّ او رسم آخر چو مردان

جهان گردد بکام شیر مردان

اگر یاری دهد این چرخ گردان

چو کژبازست با تو چرخ گردان

بنه رگ راست گردن را چو مردان

وگر زین هر دو بگذشتی چو مردان

برستی از زمین و چرخ گردان