کسی کافکند خود را، بر سر آمد

خودافکن با همه عالم برآمد

چو کار از پای‌بوسی برتر آمد

تقاضا‌ی دهن‌بوسی بر آمد

لبش با دُر به غواصی در آمد

سر زلفش به رقاصی بر آمد

مخسب ای سر که پیری در سر آمد

سپاه صبحگاه از در در آمد

ز خواب خوش چو خسرو اندر آمد

چو آتش دودی از مغزش بر آمد

نه بینی در که دریاپرور آمد

از افتادن چگونه بر سر آمد

حکایت چون به شیرینی در آمد

حدیث خسرو و شیرین بر آمد

به پیش خویش خواندش چون در آمد

سلامش گفت وحالی در سر آمد

چو شب تاریک شد بانگی برآمد

کسی گفتی بدان مسجد درآمد

چو صبح صادق از مشرق برآمد

وزان نوری بدان مسجد درآمد

زمانی بود،ترسائی درآمد

بخدمت پیش آن بت در سر آمد

خروشی زان همه جانها برآمد

تو گفتی عمر بر جانها سرآمد

چو نامم ز اشقیای او برآمد

همه کاری مرا نیکوتر آمد

یکی حبشی بر پیغامبر آمد

که تَوبه می‌کنم وقتش درآمد

بآخر چون زخواب خوش درآمد

ز شرم شاه چون آتش برآمد

شبانگاهی چو پیش مادر آمد

نشاط و دلخوشی بر وی سرآمد

کسی آن در بزد بانگی برآمد

که ما را روز رفت و شب درآمد

ولی مغز قناعت فقر آمد

تو شاهی گر بفقرت فخر آمد

چو اندک چیز از وی بر سر آمد

کلاغ از هر سوئی جوقی درآمد

علی الجمله چو روزی ده برآمد

ز درد چشم چشمش در سر آمد