تو پنداری جهان خود هست دائم

به ذاتِ خویشتن پیوسته قائم

از آن اسمند موجودات قائم

بدان اسمند در تسبیح دائم

در این تسبیح و تهلیلند دائم

بدین معنی همی‌باشند قائم

اساس خطه دین باد دایم

به عون و عدل شاهنشاه قایم

نگفتی رهروان را ره نمایم؟

نگفتی عاشقان را پیشوایم؟

من آن آیینهٔ معنی نمایم

که از مرآت دل زنگی زدایم

چو موسی علم جوی از من که چون خضر

بدانش منبع آب بقایم

چو روح الله با نفاس مطهر

[...]

اگر در خطه این شهر پایم

ازین معنی دو صد برهان نمایم

چو مردم نور دیده گر فزایم

به چشم تنگ او مشکل درآیم

ز جنبانیدن اول با خود آیم

وزان پس گوش بشنیدن گشایم

همان بهتر کز اینجا پر گشایم

به یک پرواز کردن سویت آیم

چه خواهی کرد تدبیری برایم

به غیر از آنکه باشی رهنمایم

نبات از خاک موجود است دایم

به خاک و آب، دایم هست قایم

بقا ذات خدا دان کوست دایم

به ذات خویشتن پیوسته قایم

تو خود انصاف ده کاینجا چه پایم

که سرما را و گرما را نشایم

چو میگویی تو شاهی من گدایم

تو در قیمت کجایی من کجایم؟

اگر باشد فراز کوه جایم

ز لعل آتش بود در زیر پایم

به رفتن گام همت بر گشایم

تهی‌پا آن بیابان طی نمایم

به قدی چون کمان در چله دایم

بنای گوشه گیری کرده قایم

بگویم فاش و برقع برگشایم

منم کین نغمه بر خود میسرایم

اجابت کن مراد ناروایم

وگرنه از در عصیان در آیم