چو در پاداش احسانت گرایم

اگر سوزم ز خجلت بر نیایم

کیم من تا به حمدت لب گشایم

سرود عرض حالی می سرایم

زهر باغ ار جدا دستانسرایم

وزین گلشن سوی آن گلشن آیم

اگر ندهی دلِ صبر از ذمایم

ز شکر دوزخ تو چون برآیم

غلط گفتم که بس آشفته رایم

تو باقی مان، همین باشد بقایم

به وصفش مخزن گوهر گشایم

چو چشم ابر در ریزی نمایم

نه رویت بینم و نی رو نمایم

روم در آب و در آتش در آیم

نوایی ساز از هستی برایم

دری از هستی بر خود کشایم

به گرد او درختان حی و قایم

به ذکر اره مشغولند دایم

بود دکان او پیوسته جایم

اگر در کنده می سازند پایم

بده می تا دمی از خود برآیم

نخستین کوهسارش را ستایم

چو بلبل پرده از گل می گشایم

سرود عشق را خود می سرایم

بخواهد دولتش را از تو دایم

به حق آل احمد تا به قایم

زمان دولتش را ساز دائم

که نسلا بعد نسل تا به قائم

نبینی روز بد لغزید پایم

دو دستی زد سپهر فتنه زایم

مدد، در بندگی می کن عطایم

همین از دوست بس مزد و جزایم

بود ثابت بحال خویش و قایم

از آن دانیم آن را آن دایم

یکی زان شد تخلی از ذمائم

دگر باشد تجلی ملایم

بذکر و ورد و طاعاتست دایم

بود شب در قیام و روز صائم

بچشم آنکه حق بینست دائم

خدایی پرده و حشرست قائم