مثل باشد سیاهی سیاهی

هم انسانیت انسان کماهی

بجز کشف اندر آنجا نیست راهی

براهین ظلمت است و کشف ماهی

که گر مظلوم بهر داد خواهی

شبی آهی کشد یا صبحگاهی

بلی (صامت) سر خاک سیاهی

بود به از هزاران تخت شاهی

به فرق پاک دستارش گواهی

دهد کز فقر جست او تاج شاهی

بدراعه مهست و درع ماهی

براز ابعاد و بیرون از تناهی

مشو ای غنچهٔ نورسته دلگیر

ازین بستان سرا دیگر چه خواهی

لب جو، بزم گل، مرغ چمن سیر

صبا ، شبنم ، نوای صبحگاهی

جهان کز خود ندارد دستگاهی

به کوی آرزو می جست راهی

ز آغوش عدم دزدیده بگربخت

گرفت اندر دل آدم پناهی

مسلمان آن فقیر کج کلاهی

رمید از سینه او سوز آهی

دلش نالد چرا نالد نداند

نگاهی یارسول الله نگاهی

جوانی خوش گلی رنگین کلاهی

نگاه او چو شیران بی پناهی

به مکتب علم میشی را بیاموخت

میسر نایدش برگ گیاهی

بباد صبحدم شبنم بنالید

که دارم از تو امید نگاهی

دلم افسرده شد از صحبت گل

چنان بگذر که ریزم بر گیاهی

درین گلشن ندارم آب و جاهی

نصیبم نی قبائی نی کلاهی

مرا گلچین بدموز چمن خواند

که دادم چشم نرگس را نگاهی

گشودم لب به عرضِ بی‌گناهی

نمودم از خطاها عذر خواهی

شنیدم تا شدی عارف کلاهی

گرفته حُسنت از مه تا به ماهی

چو رنجیدند یارانت کماهی

نبخشندت اگر صد عذر خواهی

بکن تعریف خود هر قدر خواهی

که مانند منی را خوابگاهی

که هر قدر از کسانچیزی بخواهی

ز قدر خویشتن قدری بکاهی

کشیدی بر در هر دل سپاهی

ز سوزی، ناله‌ای، اشکی و آهی

اگر هر لحظه سر جوید کلاهی

زند طبع زبون هر لحظه راهی

تو اندر کشور تن، پادشاهی

زوال دولت خود، چندخواهی