بتر زین برف و راه سخت آنست

که آن بت روی بر من دل گرانست

اگرچه عشق سر تا سر زیانست

همه رنج تن و درد روانست

تن ما نیز گردان چون جهانست

که گاهی کودک و گاهی جوانست

به فر شاه حال من چنانست

که پیشم کمترین بنده جهانست

نه روزست این که آتشگاه جانست

بلای روزگار عاشقانست

یکی تا موی تو بر من چنانست

که صد باره گرامی‌تر ز جانست

گلش با خار و نازش با غمانست

هوا با رنج و سودش با زیانست

جوانست او و هم بختش جوانست

درخت دولتش تا آسمانست

همان دهر را باغ این زمانست

بدو در مملکت سرو روانست