نسیمی کو رسول بیکسانست

ز بخت بد مرا در قصد جانست

چو مویی گشته از ضعف و چنانست

کزو تا مرگ مویی در میانست

طریق و مذهب عاشق چنانست

که هر کو خودنکشت از عاصیانست

چو از عالم جمال او عیانست

بعالم ازچه رو رویش نهانست

نظر کن در مزایای دو عالم

ببین عکس رخ او چون عیانست

رخ چون آفتاب یار تابان

[...]

خورشید بذره چون نهانست

چون ذره بنور خود عیانست

هر ذره که او بمهر پیوست

برتر ز خیال عقل و جانست

حیف است که مهر روی جانان

[...]

چنین آب روان بیقدر از آنست

که او ناخوانده هر جانب روانست

چراغ از داغ داران بهر آنست

که پر از لقمهٔ چربش دهانست

جهان پیش نظر تاریک از آنست

که شمعی چون تو از بزمش نهانست

مرا بر سینه روزنها از آنست

که جسم ناوک غم را نشانست

فلک گوی سر میدان آنست

که گویش در خم آن صولجانست

در آن عرصه که نور جاودانست

براق جان در او چابک عنانست

به خدمت دیر دیر آیم از آنست

که با من گاهگاهی سرگرانست

سخن در کیمیای جسم و جانست

که گر خود کیمیایی هست آنست

غرض گر آشناییهای جانست

چه غم گر سد بیابان در میانست

به پیوندی که با جان در میانست

بسوگندی که با دل در زبانست

برفعت گرچه رشک آسمانست

ولی خاک ره شاه جهانست

رگ سرخی که از برگش عیانست

لب سبزان هندو رنگ پانست

حدیث گوشت نامی بینشانست

دهان گر گوشتی دیده زبانست

زصدمه ساعدم نرم آنچنانست

که او مغز آستینم استخوانست

کشیده طاقت از همت نشانست

کمان قدرت بازوی خانست