دل سرهنگ از شادی چنان بود

که گوئی ملک نقدش صد جهان بود

دل سرهنگ هر ساعت چنان بود

که با آن نیم جانش بیم جان بود

چنین کاری عجب در راه ازان بود

که معشوقی بغایت دلستان بود

چو معشوق از نکوئی آنچنان بود

که خورشید زمین و آسمان بود

دو چشمش چون دو ابر خون فشان بود

زهر چشمیش جوئی خون روان بود

چو ابلیس لعین اسرار دان بود

اگر سجده نمی‌کرد او ازان بود

دهان بگشاده و آتش فشان بود

که سنگ خاره را زو بیم جان بود

حسن در بصره استاد جهان بود

یکی همسایه گبرش ناتوان بود

درش بگشاد و طاقی درمیان بود

در او آن طبل بود و سرمه دان بود

ببازاری که دائم سودِ جان بود

چگونه بایدت دائم زیان بود

شبی در مرغزار رادکان بود

به پیش سنجر خسرو نشان بود

مگر سُفیان ثوری چون جوان بود

ز کوژی قامت او چون کمان بود

برخساره چو ماه آسمان بود

به بالا همچو سرو بوستان بود

بجان و دل خطش را خط روان بود

بلی باشد روان چون روی آن بود

نوشته در قصص اینم عیان بود

که ابرهیمِ پیغامبر چنان بود

چنان در شعر گفتن خوش زبان بود

که گوئی از لبش طعمی در آن بود

غنیمی چرب چشم او ازان بود

که با بادام نقدش در میان بود

ز هر سو کوثری دیگر روان بود

که آب خضر کمتر رشح آن بود

فلاطون آنکه استاد جهان بود

مگر در ابتدا کارش چنان بود

به کنج خانه‌ای کاو را گمان بود

قضا را خایهٔ مرغی نهان بود