هزاران گونه بنماید نیازش

به شیرین لابه و نیکو نوازش

وزان دیبا که می‌بستم طرازش

نمودم نقش‌هایِ دل‌نوازش

ز هندو جستنِ آن ترک‌تازش

همه ترکان شده هندوی نازش

دگرگون زیوری کردند سازش

ز در بستند بر دیبا طرازش

هم از راه سخن شد چاره‌سازش

بِدآن دانه به دام آورد بازش

چو هنگام وفات آمد فرازش

به پیش مصطفی بردند بازش

که با خلعت چو بستانند نازش

بدان نازش بود عمر درازش

محبت را نصیب از تو گُدازش

عدو را هم نواو هم نوازِش

یکی را خواندهٔ با صد نوازش

یکی را راندهٔ با صد گدازش

همی ناگاه مرگ آید فرازش

کند از هرچ دارد خوی بازش

دلش گردن کشید از دلنوازش

فلک آورد گردن بسته، بازش

ز شوخی چون زحد بگذشت نازش

بلب عذری چو شکّر خواست بازش

وگر دارد ز رفتن شاه بازش

ز بیماری فتد در تن گدازش

ذوابه چون بپشت افتاد بازش

جهان بگرفت روی دلنوازش

بروی لوح او بنوشته رازش

که تا اسرار بیند جمله بازش

بپرسید و بخود بنمود رازش

که میداند که تا چون بود سازش

که تا عین یقین اندر نمازش

کند واصل ز یکّی کارسازش

شب تاریک اینجا جو تو رازش

چو یابی راز اینجا جوی بازش

بر پیر آمد و بنمود رازش

حجاب انداخت اینجاگاه بازش

چو تن دانست این دم شرح رازش

دگر در بیهده مگذار بازش