خرد را نزهتی، جان را بهاریست

جهان را از من این خوش یادگاریست

زلفش نافه ی تاتار تاریست

که هر تار از سر زلفش تتاریست

ز شامش صدشکن بر زنگبارست

ولی هرچین ز شامش زنگباریست

از آن دُردانه تا من برکنارم

[...]

مکن عیبم که این‌ها اضطراریست

اساس کار در بی‌اختیاریست

مرا جان پای بند مهر یاریست

دلم آشفته ی زلف نگاریست

چو آن گل دسته ی من رفت از دست

ز غم درپای جانم زخم خاریست

به رقص آمد سهی سرو گل اندام

[...]

چو زندان جای آنسان گلعذاریست

نه زندان بلکه خرم نوبهاریست

بنفشه در کبودی سوگواریست

به خون آغشته لاله داغداریست

نشسته بر رخ زردش غباریست

همانا مانده دور از روی یاریست

عمل کز معنی اخلاص عاریست

به ذوق پخته کاران خام کاریست

بنامیزد چه خرم نوبهاریست

کزو باغ ارم را خارخاریست

جهان و کار او بی اعتباری ست

بنای دهر بر نااستواری ست

عجب دوری و ناخوش روزگاریست

نه بر مردم نه بر دور اعتباریست

حدیث خوش‌ادا گلزار یاریست

نهال بوستان دوستاریست

خوش آن صحبت که در آغاز یاریست

در او سد گونه لطف و دوستداریست

چراغی را که از آتش شراریست

کجا بر پرتو او اعتباریست

نه طوق است این رکاب رخش خواریست

گریبان لباس بیقراریست

به خاک این قدر دادن رمز کاریست

که عزت پیش ما در خاکساریست

اگر خاک است در راهش غباریست

و گر چرخ است پیشش پرده داریست

دگر گفتند جای می‌گساریست

که دشتی پر ز گلهای بهاریست

که صیاد مرا با من شماریست

مرا هم در شکنج دام کاریست

کنون هر جا که هست اندر سواری‌ست

شکار انداز کبک کوهساری‌ست