فلک بر بستی و دوران گشادی

جهان و جان و روزی هر سه دادی

نشینم هم در این ویرانه وادی

بر انگیزم منادی بر منادی

غم عالم چرا بر خود نهادی؟

رها کن غم که آمد وقت شادی

بنای دوستی بر باد دادی

مگر کاَکنون اساس نو نهادی

همان انگار که‌آمد تند بادی

ز باغت برد برگی بامداد‌ی

گه از فرق سرش معجر گشادی

غلامانه کلاهش بر نهادی

فلک گر مملکت پاینده دادی

ز کیخسرو به خسرو کی فتادی‌؟

به شه گفت ای به دانائی و رادی

طراز تاج و تخت کیقبادی

نگهدارم به چندین اوستادی

چراغی را درین طوفان بادی

که گوهربند بنیادی نهادی

در آن صنعت سخن را داد دادی

نه مُهرش برگرفتی نه گشادی

نه چشم کس بر آنجا اوفتادی

چرا دی می‌توانستی ندادی

بیک یک بر کف من می‌نهادی

که گر بخریدی آن را خلق وادی

نبودی حاجت چندان منادی

یکی گفتش که شیخا چون فتادی

بگریه زانکه هست این جای شادی

مگر ابن المبارک بامدادی

بره می‌رفت برفی بود و بادی

همه عمر از هوس بر باد دادی

میان آتش و دود اوفتادی

اگر قولنجِ کس سخت اوفتادی

بر آن طبل ار زدی دستی گشادی

چو تو در دستِ نااهلان نهادی

بدست این چنین علّت فتادی

که نه دلتنگ مانی تو نه شادی

که هم این بگذرد هم آن چو بادی

پسر گفتش بهر پندم که دادی

بهر پندی مرابندی گشادی