بهشت آراسته در بر گشاده

تتق آویخته مسند نهاده

همه کروبیان پر برگشاده

به پر خاک رهش بر سر نهاده

عجم را تا قیامت درگشاده

هزار و شصت وشش منبر نهاده

هزاران جام در زهر اوفتاده

در آشامیده و ابرو گشاده

ز راه کاروان یکسو فتاده

ز حیرت سر به زانو بر نهاده

چه دانی ای به زیر کوه زاده

که تو زیر چه باری اوفتاده

توکل کرده‌ای کار اوفتاده

به‌جای آورد چل حج پیاده

الا ای سر به غفلت در نهاده

به دنیا دین خود بر باد داده

ترا دل در دو خر بینم نهاده

نترسی کز دو خر مانی پیاده

خموشانند سر در ره نهاده

زفان ببریده و در ره فتاده

ز یک سو اسب بینی رخ نهاده

ز یک سو پیل بر گردن فتاده

کمان بر شیر دهقان برگشاده

بره دو پای بر کژدم نهاده

چو طاوسیست گردون پرگشاده

جهانی خلق را بر پر نهاده

به صد سختی درین زندان بزاده

بسی جان کنده آخر جان بداده

چنان بندی‌ست بر جانشان نهاده

که ابروشان نبیند کس گشاده

ز من عیبی که میبینی رضا ده

چو بخریدی مکن عیبم بهاده

نشسته بودم و شمعی نهاده

جماعت سوی من سمعی گشاده

دو گنجش بود در کشتی نهاده

یکی از زر دگر از شاه زاده

به زاری چشم بر صحرا نهاده

وزو فریاد در صحرا فتاده

اگرچه بود گلرخ شاهزاده

ولی شه مات شد از یک پیاده