چو ماند استخوانی بی کبابی

درو تابد بگرمی آفتابی

کنندم پاره پاره در عذابی

که تا آید دگر بارم خطابی

گهی سرمست می‌دادی شرابی

گهی بنواختی خوش خوش ربابی

مگر از پیش برخیزد حجابی

ز لطف حق بتابد آفتابی

زنی مفسد سگی راداد آبی

جزا بودش ز حق چندین ثوابی

چو دل دارم خرابی و کبابی

چه می‌خواهی خراجی از خرابی

در آن شب دید وقت صبح خوابی

که کردندی به سوی او خطابی

تو سیمرغی ولیکن در حجابی

تو خورشیدی ولیکن در نقابی

نخستین یافت باید چون بیابی

چو گم گردد سوی جستن شتابی

تو ای روح الامین پیش جنابی

که شد پیغامبران را زهره آبی

چو تو در عالم حادث شتابی

ز نور عالم ثالث چه یابی‌؟

شود هر ذره‌ای چون آفتابی

پدید آید حجابی از حجابی

فرو می‌آید از حضرت خطابی

فلک را می‌نماید انقلابی

سخن گوی جهان در هیچ بابی

نشد وا خانه از بهر جوابی

تو بی صد رنج یک جو زر نیابی

سوی حق رنج نابرده شتابی

اگر بد کردهٔ زیر حجابی

وگرنه با بزرگان هم رکابی

گر افریدون و گر افراسیابی

درین دریا تو هم یک قطره آبی

گرش گنجی بود هرگز نیابی

که نتوان گشت عمری در خرابی

مکن چندین عتاب ار تخت یابی

که تختی نیز می‌باید عتابی

نه دریا و گردریای آبی

بپالایی و بپذیری خرابی