دمید خط و در آغوش من نمی آیی

بهار گشت و به سیر چمن نمی آیی

تو بوی یوسف مصری و من چو یعقوبم

چرا برون شده از پیرهن نمی آیی

ز وعده های تو شد گوهر دل من آب

[...]

چرا به کلبه ام ای لاله رو نمی آیی

برآمده ز چمن همچو بو نمی آیی

نشسته ام به رهت سینه را سپر کن

چو تیغ بر سرم ای جنگجو نمی آیی

گشاده به خیال تو همچو گل آغوش

[...]

چرا به کلبه ام مهربان نمی آیی

به دستگیری این ناتوان نمی آیی

در انتظار تو چشمم شدست خانه نشین

قدم نهاده تو ای میهمان نمی آیی

گشاده شب همه شب همچو هاله آغوشم

[...]

دلا ز بزم حریفان چو غنچه پنهان باش

بپوش دیده و دور از شکست دوران باش

برو ز گلشن و در گوشه بیابان باش

ز خارزار تعلق کشیده دامان باش

بهر چه می کشد دل ازو گریزان باش

[...]

رخ چو برگ گل و قد دلربا داری

به چشم هر که نهی پای خویش جا داری

به غیر ما به همه کس سر وفا داری

چه حالتست که با ما سر جفا داری

چه موجب است که خود را ز ما جدا داری

[...]

اگر چو غنچه کف زر نگار داشتمی

به هر طرف ز ثناگو هزار داشتمی

به باغ دهر چو بو اعتبار داشتمی

زبان شکوه اگر همچو خار داشتمی

همیشه خرمن گل در کنار داشتمی

[...]

چو غنچه تا به تبسم کشاده‌ای لب‌ها

برند نام تو مردم به جای یارب‌ها

ندا کنند به کوی تو زاهدان شب‌ها

زهی به غمزه جانسوز برق مذهب‌ها

به خنده نمکین نوبهار مشرب‌ها

[...]

شبی ز خانه برون با صد آرزو رفتم

فگنده سبحه و سجاده کو به کو رفتم

شکسته توبه و زنار در گلو رفتم

سحرگه در طلب ساغر و سبو رفتم

به کار خانه زاهد به جستجو رفتم

[...]

برای پرسشم ای آهوی حرم برخیز

ز جای خود به خدا می دهم قسم برخیز

مکن به جان و دلم این همه ستم برخیز

سبک ز سینه من ای غبار غم برخیز

ز همنشینی من می کشی الم برخیز

[...]

نگار دنبه فروشم خراب کرد مرا

به دنبه نمکینش کباب کرد مرا

کجاست آن پسر جامه باف خانه او

که تار و پود مرا کند اصول شانه او

مه گلیم فروشم پلاس پوش آمد

نمد به دوش رقیب گلیم گوش آمد

گلیم وار شدم پهن در ته پایش

بگفت خیز که بازار در خروش آمد

مه کلوته فروشم که هست زیب چمن

کلوته وار رقیبان اوست دستک زن

نگار کاسه گرم قرص مه بود نانش

گدای کاسه گرانند عشقبازانش

نگار یورمه دوزم شود سراپا خشم

کسی که دوخته باشد به روی کارش چشم

نگار ریخته گر جانم آب کرد و گریخت

قفای او چو دویدم به قالب خود ریخت

ز ماه لته فروشم کسی نیاساید

چرا که از سخنش بوی لته می آید

نگار جامه فروشم خوش است بالایش

کشم چو جامه در آغوش قد رعنایش

نگار شیشه گرم غایب است در نظرم

اگر به دست من افتد به شیشه خانه برم

نگار میخچه گر ساخته ز آهن ما

نشسته است به سودای میخ در یکجا