سئوال کرد به حیرت ز سید ثقلین

که هست این مه تابان مگر امام حسین؟

بزد ز کین به تهی‌گاه آن امام مبین

فتاد عرش خدا از ان سنان به روی زمین

به اشک و آه ل و چشم زینب غمگین

به بی‌کسی و اسیری عترت یاسین

بگفت بازنشاندم حرارت نارین

صفا و روح فزودم به باغ علین

نهاده بود به هم هر دو دده حق بین

که دید سینه مجروح خویشتن سنگین

چنان گشود گلوگاه آن سک بی‌دین

که همچو سکه منقوش گشت نقش زمین

ز پشت ناقه عریان فتاد روی زمین

نهاد لب به گلوی بریده شه دین

هر چند تلاش کردم اندر ثقلین

از بهر علاج درد خلق کونین

بلب شرار و بگیسو غبار و، ابرو، چین

بسان مردم مصروع سنگ در دامان

بکین غزاله گردون بسان شیر عرین

بعزم رزم، ابر پشت شیر شد غژمان

ز آسمان فکند آفتاب صبح و پسین

چو شخص سوخته در دجله خویش را عریان

ز کهکشان فکنم تاب داده ای پرچین

ز ماه نو بکشم آب داده ای بران

بدست، شعله جواله ای مرا زو بین

بشست، آتش سیاله ای مرا پیکان

شب ولادت فیروز شه مظفر دین

چو آسمان، مه و مهره و ستاره داشت زمین

نشسته نیر دولت بصدر و گشته بپای

وزیر و عارض و سالار و حاجب و نوئین

چنانکه در بر خورشید آسمان بینی

[...]

کوثیور، مس شمرو ویتر، شیشه شد بی قین

چنانکه روی بودزنک و هست معدن مین

بته جمال و لذدر قبح و سرمه کالامین

چنانکه جامه ابی، مبل، اثاث و پات عجین

اپوز زوجه ماری شوهر و دوثرکابین

سمانس تخم ورامه شاخه بیخ اوراسین

که گر ز من شنوی رو «به شهر نو» بنشین

نما تو چند صباح زندگانی رنگین

(عشقی) تفو به روی جوانانِ شهریِ ننگین!

ندانم آنکه خود این گونه مردم بی‌دین:

هنوز بد اثر روز، بر فراز «اوین»

سپس ز زردی نیمیش، پردهٔ زرین

چو نوعروس، سفیداب کرد روی زمین

به خود گرفته همانا در این شب سیمین

چنانکه دل شب تاریک تیره است و حزین

[...]

بر آن شدم که من آن پیر را دهم تسکین

به خاک تیره سپارد جوانی گلچین!

هزارگونه به نوع بشر کنم نفرین!

چقدر آلت قتاله زین کهن ماشین؟

اگر بخواهی، آگه شوی بیا بنشین

[...]