یکی ز هجر پدر، در خروش و آه و فغان

یکی ز داغ پسر، از دو دیده اشک فشان

از آن صغیره چو زینب شنید این سخنان

درید جامه و از دل کشید آه و فغان

در آن خرابه چو افغان آن ستم زدگان

قیامتی شد و گردید رستخیز عیان

من از برای پدر، می کشم ز سینه فغان

نخواهم از تو ای عمه جان! نه آب و نه نان

تویی که بود در آغوش مصطفات مکان

تویی شد ز وجودت بنای کون و مکان

تویی که نوح نجی را رهاندی از طوفان

تو مهر مشرق جانی به غرب جسم نهان

روایت است که آمد برون چه از زندان

عزیز مصر و فسا گشت یوسف کنعان

گرفت از کف یعقوب اشتیاق عنان

پیاده شد پی تعظیم یوسف کنعان

شده است بنده شایسته‌ام پیاده روان

تو با کمیت سبک سیر میکنی جولان

یکی عجوزه بدبخت با قدی چو کمان

فکند زینب مظلومه را شرر بر جان

روایت است که روزی نشسته بد سلمان

به نزد احمد مرسل خلاصه امکان

هدایت تو و اجداد تو به ملک جهان

نمی نهاد اگر پای راستی به میان

دمی که با تن بی‌سر نموده بود مکان

به خاک قتلگه آن نور چشم عالمیان

که ای تو قابض روح تمام خلق جهان

ز جن و انس و سیاه و سفید و پیر و جوان

غرض که گشت چهل سال یوسف از کنعان

جدا ز نزد پدر بهر آن زن گریان

همان بشیر به فرمان کردگار جهان

گرفت پیرهن و کرد روی سوی کنعان

سری که داشت به دوش مبارکتو مکان

گهی به خاک تنور و گهی به نوک سنان

خمیده زینب بی‌غمگسار گشت روان

میان روضه مادر به ناله و افغان

عرق شود ز عروق و عظام در جریان

چنانکه محو کند نام قلزم و عمان

مخدرات حریمش به جای ذکر اذان

همه چو مار گزیده به الامان و فغان

که ناگهان ز در حجره شاه مظلومان

نمود دیده به دیدار جد خویش عیان