یکی جهان حقیقی است این خجسته کتاب

نه چون جهان مجازی، پر از قشور و لباب

قشور چیستش؟ الفاظِ نیک عَذب متین

لباب آن چه؟ معانی پاک نغز صواب

اگر معانی پاینده‌اش نه چشمهٔ خضر

[...]

در اندرون من خسته دل ندانم چیست

که من خموشم و او در فغان و در غوغاست

به زیر قبّهٔ تقدیس، مست مستانند

که هرچه هست، همه صورت خدا دانند

چنانکه هست فلک را دوازده تمثال

که آفتاب بر آن دور می‌کند مه و سال

بر آسمان ولایت دوازده برج‌اند

چو آفتاب نبوت همه به اوج کمال

شهان بی سپه و خسروان بی شمشیر

[...]

شدیم پیر به عصیان و چشم آن داریم

که جرم ما به جوانان پارسا بخشند

ز هول روز جزا آذری چه می‌ترسی

تو کیستی که در آن روز در شمارآیی

اگر حجاب دویی از میانه برخیزد

یقین که ناظر نور لقا توانی بود

گرفتم آنکه گشایند پای بستهٔ ما

چه می‌کنند به بال و پر شکستهٔ ما

گواه اینکه نه رند و نه زاهدیم بس است

پیالهٔ تهی و سُبحهٔ گسستهٔ ما

چه دیده‌اند گدایان عشق از درِ دوست

که هر دو عالمشان در نظر نمی‌آید

ز من مرنج بسی گر نظر کنم سویت

گرسنه چشمم و سیری ندارم از رویت

هزار مرغ عجیب از گل تو برسازند

چو ز آب و گِل گذری تا دگر چهات کنند

مباش خستهٔ هستی خراب باش خراب

یقین بدان که خرابی است عین معموری

چنانکه آب حکایت کند ز اختر و ماه

ز عقل و روح حکایت کنند قالب‌ها

ستاره نیست خدا را که در زمین گردد

که در هوای ویست آفتاب چرخ کبود

کدام دانه فرو رفت در زمین که نرست

چرا به دانهٔ انسانت این گمان باشد

تو هر خیال که کشف حجاب پنداری

بیفکنش که ترا خود همان حجاب شود

اگر تو یار نداری چرا طلب نکنی

وگر به یار رسیدی چرا طرب نکنی

پیاله می‌کشم امشب به طاق ابرویی

سبوکشان خرابات عشق را هویی

کنم گر از تو فراموش خاک بر سر من

به زیر خاک که خشتم به زیر سر باشد

به کوی عاشقی از عافیت نشان ندهند

هر آن کسی که به اولین دهند، آن ندهند