سپهر دون که قدم در ره کرم نگذاشت

خوشش مباد که ما و ترا بهم نگذاشت

روان تشنه برآساید از کنار فرات

مرا فرات ز سر بر گذشت و تشنه ترم

به سان سوسن اگر ده زبان شود حافظ

چو غنچه پیش تواش مهر بر دهن باشد

مرا به گوش تو باید حکایت از لب خویش

دریغ باشد پیغام ما به دست رسول

بر آستان تو مشکل توان رسید آری

عروج بر فلک سروری به دشواری است

اگر خدای نباشد زبنده ای خشنود

شفاعت همه پیغمبران ندارد سود

زخانه توکشم رخت سوی خانه خویش

نهم رخی به رخ دلبر یگانه خویش