سر ره گرفتی و راه تو چیست

ندانی که این لشکر و پیل کیست

بپرسید بانو که این چهره کیست

که در پرنیان نقش روی پریست

بدوگفت ز ایدر به فرسنگ بیست

چنان شد که کس را نشانی نه زیست

دگر گفت کای مهتر پاک زیست

بگویی که روشن تر از شید چیست

برفتند از آن هندوان هرکه زیست

بدیشان همی بخت بر می گریست

کمین و فریبش ز بیچارگیست

بدین کار ایشان بباید گریست

طلایه بداند که چنداست و چیست

ز لشکر که خفتست و بیدار کیست

نمود آشکارا که ایزد یکیست

خبر داد از بود و از هست و نیست

همانا که فرسنگ بودش دویست

که گفتی برو در زمین جای نیست

فرامرز گفتش که این غم ز چیست

بدین گونه بیم تو از ترس کیست

همه کارشان دانش و نیکوییست

به دانایی و رادی و فرهیست

چو نزد تو از نیک و بد فرق نیست

بدان رای و دانش بباید گریست

کجا شرم بخشایش ایزدیست

ز بی شرم و آزرم باید گریست

کجا بردباری سر مردمیست

به نابردباران بباید گریست

شویم و ببینیم تا حال چیست

مبادا که برخود بباید گریست

همانا که ماندند مردی دویست

هزیمت غنیمت شمرد آنکه زیست

بدین گونه می راند فرسنگ بیست

ندانست کان آتش تیز چیست

ز دینار و گنجم خود اندازه نیست

همان گوهر و لعل از اینجا بسیست

ابا آن که این آرزو اندکیست

بکوشیم تا در تن و جان رگیست

همانا که از صد یکی بیش نیست

چو او نامور در جهان کس نزیست