سپهبد کزان گونه آوا شنید

نگه کرد و خورشید رخ را بدید

همی بود بوس و کنار و نبید

مگر شیر کو گور را نشکرید

جهان را فزایش ز جفت آفرید

که از یک فزونی نیاید پدید

ز مادر بزادم بران سان که دید

ز گردون به من بر ستمها رسید

چو نزدیکی گرگساران رسید

یکایک ز دورش سپهبد بدید

چنین داد پاسخ که آمد پدید

سخن هر چه از گوهر بد سزید

بدو باشد ایرانیان را امید

ازو پهلوان را خرام و نوید

سخن چون ز تنگی به سختی رسید

فراخیش را زود بینی کلید

یکی شاره سربند پیش آورید

شده تار و پود اندرو ناپدید

زن از حجره آنگه به ایوان رسید

نگه کرد سیندخت او را بدید

مرا گفت چون دختر آمد پدید

ببایستش اندر زمان سر برید

سپهری کجا باد گرز تو دید

همانا ستاره نیارد کشید

مرا کرد پدرود هرکو شنید

که بر اژدها گرز خواهم کشید

کنون رنج مهرش به جایی رسید

که بخشایش آرد هر آن کش بدید

به کابل که با سام یارد چخید

ازان زخم گرزش که یارد چشید

بدو گفت مهراب بستان کلید

غم گنج هرگز نباید کشید

یکایک همه پیش سام آورید

سر پهلوان خیره شد کان بدید

چنین آمد از داد اختر پدید

که این آب روشن بخواهد دوید

فرستاده تازان به کابل رسید

خروشی برآمد چنان چون سزید

چنان بی‌گزندش برون آورید

که کس در جهان این شگفتی ندید