که گیتی سپنجست پر آی و رو

کهن شد یکی دیگر آرند نو

ز گیتی برآمد به هر جای غَو

جهان را کهن شد سر از شاه نو

ندیدند جز پور طهماسپ زو

که زور کیان داشت و فرهنگ‌گو

یکی مژده بردند نزدیک زو

که تاج فریدون به تو گشت نو

ز هر دو سپه خاست فریاد و غو

فرستاده آمد به نزدیک زو

سوی پارس لشکر برون راند زو

کهن بود لیکن جهان کرد نو

مهان را همه انجمن کرد زو

به دادار بر آفرین خواند نو

ببد بخت ایرانیان کندرو

شد آن دادگستر جهاندار زو

چو بر تخت بنشست فرخنده زو

ز گیتی یکی آفرین خاست نو

چو کشواد و خراد و برزین گو

فشاندند گوهر بران تاج نو

جهانجوی کاووس شان پیش رو

یکی لشگری جنگ سازان نو

بدو گفت پیش فرستاده شو

هنرها پدیدار کن نو به نو

بدو گفت جویان که ایمن مشو

ز جویان و از خنجر سرد رو

به نزدیک این شاه دیوانه رو

وزین در سخن یاد کن نو به نو

برآتش نهادند و برخاست غو

همی گفت زار ای جهاندار نو

چه گفتست آن موبد پیش رو

که هرگز نگردد کهن گشته نو

سیاووش را گفت با او برو

بیارای دل را به دیدار نو

چو او را بدیدند برخاست غو

که آمد ز آتش برون شاه نو

سپهرم بد و بارمان پیش رو

خبر شد بدیشان ز سالار نو

نرفتم که گفتند ز ایدر مرو

بمان تا بسیچد جهاندار نو