ز اندوه خوردن نباشدت سود

کجا بودنی بود و شد کار بود

که گر راز گویمش و او نشنود

به از راز کردنش پنهان شود

از ایوان گشتاسپ باید که دود

زبانه برآرد به چرخ کبود

اگر شاه گفتار من بشنود

بدین گردش اختران بگرود

اگر من کنون کین بسیچم چه سود

کزیشان برآورد بدخواه دود

چو جاماسپ زین گونه پاسخ شنود

دلش گشت از درد پر داغ و دود

ز لشکر بفرمود تا هرک بود

ز کشور کسی کو بزرگی نمود

بخندید بهمن پیاده ببود

بپرسیدش و گفت بهمن شنود

پیاده شد از باره بهمن چو دود

بپرسیدش و نیکویها فزود

چو بنشست بهمن بدادش درود

ز شاه و ز ایرانیان برفزود

که گردی چو سهراب هرگز نبود

به زور و به مردی و رزم آزمود

تو خواهی که هرکس که این بشنود

بدین خوب گفتار تو بگرود

بدو گفت رستم کزین غم چه سود

که این ز آسمان بودنی کار بود

بدو گفت سیمرغ شاها چه بود

که آمد ازین سان نیازت به دود

میان جهان این دو یل را چه بود

که چندین همی رنج باید فزود

تهمتن گز اندر کمان راند زود

بران سان که سیمرغ فرموده بود

زمانه چنین بود و بود آنچ بود

سخن هرچ گویم بباید شنود

فرستاده پاسخ بیاورد زود

بدان سان که رستمش فرموده بود

ز کابل بیامد پر از داغ و دود

شده روز روشن بروبر کبود

ز دینار وز گوهر نابسود

ز تخت وز گستردنی هرچ بود