من از تو به دیدار کردم بسند

نخواهم که آید به جانت گزند

چو گلشه سوی شام شد مستمند

بیاورد بابش یکی گوسفند

بشد باب گلشاه گوری بکند

نهادش به گور اندرون گوسفند

دریغا که آن زاد سرو بلند

نهان گشت در زیر خاک نژند

نمودند آن گور کآن گوسفند

بدو اندرون بود بسته ببند

که چندست ازین نالهٔ زار چند

مکن خویشتن را چنین دردمند

به دل گفت برهانم او را ز بند

که بس زاروارست و بس مستمند

وزان زرق وز حال آن گوسفند

پدیدار کردش بر آن مستمند

گشاد آن زمان ورقهٔ مستمند

سر گور و دیداندرو گوسفند

بگفتند در تیره خاک نژند

نهادست عمت یکی گوسفند

برفتم، بکردم، بدیدم ببند

به گور اندرون کشته یک گوسفند

بیا تا ببینی تو این گوسفند

به کرباس پیچیده کرده ببند

به کرباس پیچیده آن گوسفند

فگندش به پیش عم آن مستمند

از آن حیلت و مکر و آن گوسفند

که بودند در خاک کرده ببند

برآمد برین حال بر روز چند

ابر ورقه بر سخت تر گشت بند

نباید که بر جانت آید گزند

بخود بر ببخشای ای مستمند

برون رفت با مکر و تلبیس و بند

ز نزد دو بیچارهٔ مستمند

ز گفتار او گشت گلشه نژند

بنالید آن زاد سرو بلند

بگفتا: دریغا شدم مستمند

بدادم دل از دست و گشتم نژند

بگفتند هر دو به بانگ بلند

که ای خسته دل گلشه مستمند