مرا نیست از کینه و آز رنج

بسیچیده‌ام در سرای سپنج

سپهبد چنین گفت چون دید رنج

که دستور بیدار بهتر ز گنج

سزاوار هرکس ببخشید گنج

به ویژه کسی کش فزون بود رنج

چنین است رسم سرای سپنج

گهی ناز و نوش و گهی درد و رنج

پشیمان شد و درد بگزید و رنج

نهاده ببخشید بسیار گنج

چنین است رسم سرای سپنج

یکی زو تن آسان و دیگر به رنج

اگر تندبادی براید ز کنج

بخاک افگند نارسیده ترنج

همی رفت زین سان پر اندوه و رنج

تن اندر عنا و دل اندر شکنج

چو چشم زمانه بدوزم به گنج

سزد گر سپهرم نخواهد به رنج

گر آتش ببیند پی شصت و پنج

رسد آتش از باد پیری به رنج

نخواهم که باشد مرا بوم و گنج

زمان و زمین از تو دارم سپنج

چه بندی دل اندر سرای سپنج

چه یازی به رنج و چه نازی به گنج

زره را به هم بر ببستند پنج

که از یک زره تن رسیدی به رنج

پس از نیکویها و هرگونه رنج

فدی کردن کشور و تاج و گنج

نبینی تو زو جز همه درد و رنج

پراگندن دوده و نام و گنج

که گیتی سپنج است پر درد و رنج

بد آن را که با غم بود در سپنج

نه از دشمنی آمدستم به رنج

نه از چاره دورم به مردی و گنج

به رنج است گنج و به نام است رنج

همانا که نامت به آید ز گنج

چنین گفت با گیو کای برده رنج

ببین تا ز گوهر چه خواهی ز گنج

ببخشمت چندان گهرها ز گنج

کزان پس نباید کشیدنت رنج