دل از ترس یزدان ندارد دژم

که داند کز ایزد نباشد ستم

بدین خانه آیند هر دو به هم

نشینند و گویند هر بیش و کم

شود ز اشک او درد بیمار کم

ز رخ زنگ بزداید از دیده تَم

بود نیز چندانکه بی رنج و غم

بیوبارد این کشتی ما به دم

ز هر گوشه صد میل بیشه به هم

چه رمح و چه صندل چه عود و بقم

دو تن هم براستاده ز ایشان به هم

بدی یکتن از ما نه بیش و نه کم

هر آن کس که ننمایدت رنج و غم

چو رنجش نمایی تو باشد ستم

بتی را نمودند و لوحی بهم

ز مس لوح و آن بت ز چوب بقم

کنون کآبمان هست ده ره بهم

گرآییم ناید یکی قطره نم

زمین از بس انبوه ایشان به هم

چو پاشیده بر سبز دیبا بقم

همه گوهری را زده گام کم

کشیدی سوی خویش از خشک نم

برون رفت مهراج با او به هم

همی رفت یکی هفته ره بیش و کم

که بست ایدر این باره سنگ سم

که اکنون بیندازمش گوش و دم

از ایرا که در کشورش بیش و کم

کسی گر کسی را نمودی ستم

بپرسید یل کز که گشتی دژم

بدو گفت کز تست بر من ستم

پدرش آگهی یافت شد دل دژم

مکن گفت برمن به پیری ستم

ز بهر خور و پوش باید درم

چو این دو نباشد چه بیش و چه کم

کسی به نداند کشیدن ستم

ز درویش جایی که بینی دژم

چو ماری رهش یکسر از پیچ و خم

گرفته به دُم کوه و کیوان به دَم

سر بینی اش چون دو رزون به هم

گشاده ز دوزخ درو دود و دم