فلک راچه کین باشداز من به دل

که جوروجفا میکند متصل

ویا صبر کن تا شود محتشم

به دادن بدی مست وآشفته حال

نداری اگر قید گندم به دل

نخواهی شد از کس به دوران خجل

بکن شکر یزدان قوی دار دل

که رزق ترا میدهد متصل

خور از سفره خویش نان وبصل

که به باشد از خوان مردم عسل

نه ظالم کند رحم بر کور و شل

نه عالم نماید به علمش عمل

اگر بشنوی پندم از جان ودل

نخواهی شدن هرگز از کس خجل

چو جان میهمان را بده جا به دل

به خدمت کن او را زخود منفعل

به ایشان بشو بنده از جان ودل

که تا روز محشر نگردی خجل

به چشم خدا دید نور ازل

تجلّی نموده است در سه محل

بپرسید از پادشاه رُسُل

که این انجمن را چه باشد نُزل

به حقّی که حقّش مرا از ازل

بداد، اصطفی تا ابد، بی ذلل

بهعهدی که بستی تو روز ازل

به آن عهد باید نمایی عمل

نه تو قادری نه یزید دغل

که گردید پیرامن این عمل

قوی دست حق پاک نفس رسول(ص)

شه دین و فرخنده شوی بتول

یکی خانه بنیانش از جان و دل

نه چون خانه ی کعبه از آب و گل

به تیمار و درد از غم جان کسل

ز مادر جدا از پدر داغ دل

ز مژگان همی ریخت خوناب دل

فرو رفت پای نشاطش به گل

چرا رخت ازین کشور آب و گل

نبندی سوی عالم جان و دل

بفرمود زان پس به آل عقیل (ع)

که ای نو نهالان باغ خلیل