ترا عشق همچون تویی ز آب و گل

رباید همی صبر و آرام دل

ز سودای جانان به جان مشتعل

به ذکر حبیب از جهان مشتغل

محقق همان بیند اندر اِبِل

که در خوبرویان چین و چگل

شنیدم یکی عارف پاک دل

به عالم نپرداخت کاخی ز گل

غفلت خرگوشیت از سر بهل

همچو پلنگان چه شوی شیر دل

ز بلبل مباش اینهمه تنگدل

که او خود پشیمان شده است وخجل

که شادی وغم را دهد ره به دل

که گل را برویاند از زیر گل

رطب اری از نخل واز نحل عسل

عجب بی مثالی عجب بی بدل

هست هر جا ساکن آن آب وگل

بیوفا و سست عهدوسخت دل

دلبرانی چند بینی بی بدل

در جهان هر یک به زیبایی مثل

هر یک از رخ رشک خوبان چگل

آفت ایمان بلای جان ودل

لعل جان افزایشان مانندمل

قامت ورخسارشان چون سرو وگل

گل ز رنگ عارضش باشد خجل

سرو ناز از رشک قدش پا به گل

آخر ای بی رحم یار سنگدل

ای ز رخسارت مه تابان خجل

هم منزه ذات پاکش از ازل

هم مبرا از نقایص وازخلل

لاله را کرد از جمالت منفعل

سرو را از رشک قدت پا به گل

خوان ز سعدی آن به دوران بی بدل

ای صبا از بهرش این شیرین غزل

که برده شوق شهادت ورا قرار از دل

کنم چه چاره که بر آخرت بود مایل

ز سی گشت چون سال عمرم چهل

ز خودگشتم از جهل وغفلت خجل

مبادا هیچکس را اینچنین دل

مباداکار کس ز اینگونه مشکل