به تندی به غارت برم کشورت

به خواهش دهم کشور دیگرت

نخواهم که بر خاک بودی سرت

نه آلودهٔ خون شدی پیکرت

درخت هوا رسته شد بر درت

بپیچان سرش تا نپیچد سرت

به شیرین سخنهای جان پرورت

خداوند بودم شدم چاکرت

اگر کوه پولاد شد پیکرت

وگر خیل یاجوج شد لشگرت

نیارد جهان آفتی بر سرت

گزندی نه بر تو نه بر لشگرت

چو در چشم شاهد نیاید زرت

زر و خاک یکسان نماید برت

کمر بسته گردن کشان بر درت

تو بر آستان عبادت سرت

شهنشاه گفت: آنچه گفتم برت

بگویند خصمان به روی اندرت

چو در چشم شاهد نیاید زرت

زر و خاک یکسان نماید برت

برو پنج نوبت بزن بر درت

چو یاری موافق بود در برت

وگر سر به خدمت نهد بر درت

اگر دست یابد ببرد سرت

بر آر از گریبان غفلت سرت

که فردا نماند خجل در برت

ز افسون جدا کردم از لشکرت

به خدمت ستادم کنون بر درت

ز ماه جهان‌تاب شب زیورت

درخشنده مهر از هوا بر سرت

جهان روشن از روز شب زیورت

روان تشنه چشمه کوثرت

درم باز کن تا کشم در برت

اگرنه بمیرم ز غم بر درت

به آزادی سرو سیمین برت

به در باری لعل پر گوهرت

شود طعمه ماهیان پیکرت

برند هر یکی پاره‌ای از برت

طعم کندم ای شاه از دخترت

از آن سرو دلجوی مه پیکرت