یکی جفت شایسته کن در خورت

بپیوند ازو در جهان گوهرت

مینداز سنگ گران از برت

که چون بازگردد فتد بر سرت

فرومایه را دار دور از برت

مکن آنکه ننگی شود گوهرت

به خنجر جدا سازم از تن سرت

بکوبم به گرزگران پیکرت

به هرکار یاری فرستد برت

برآرد به گردون گردان سرت

شنیدی همانا که بر لشکرت

همان بوم و برشهر و بر کشورت

به مردی مرا باید آمد برت

به هامون ز گفت تو بر لشکرت

که دشمن گریزان شدست از برت

بترسید از جان گزا خنجرت

اگر راه باشد بیاید برت

ستایش کند بر سر و افسرت

مرا ده به آیین زی کشورت

به من تازه کن گوهر و افسرت

که من هر زمان آیم اندر برت

بدان سان که باشد یکی چاکرت

هر آنگه که خواهی که آیم برت

بر آتش نه از عود بر مجمرت

مگر پاک یزدان بود یاورت

ز پستی به گردون برآرد سرت

که تا من ازین رزم آیم برت

بگردون گردان رسانم سرت

بدو تا به نیرو فرستم برت

وزین تیز منت نهم بر سرت

که تا این سپه را برم از برت

کسی کشته ناید از این لشکرت

دریغا ز فر سر و افسرت

کجا گرز و تیغ کجا خنجرت

دریغ از نشست و بر و افسرت

که پر تیر کین بینم اکنون برت

من از گنج وز ساز وز لشکرت

فرستم همی هرچه باید برت

نبودم دلیری که آیم برت

ببوسم سر و خسروی افسرت