برآمد ز در نالهٔ کر نای

سراسر بجنبید لشکر ز جای

به یزدان کنون سوی پوزش گرای

که اوی است بر نیکویی رهنمای

که ای مرد بی‌باک ناپاک رای

دل و دیده شسته ز شرم خدای

خروشیدن کوس با کرّه‌نای

همان زنگ زرین و هندی درای

برفتم به فرمان گیهان خدای

به البرز کوه اندر آن زشت جای

چنان بد که روزی چنان کرد رای

که در پادشاهی بجنبد ز جای

سوی کشور هندوان کرد رای

سوی کابل و دنبر و مرغ و مای

نگار رخ تو ز قنوج و رای

فرستد همی سوی خاور خدای

که ماهیست مهراب را در سرای

به یک سر ز شاه تو برتر بپای

نبینید کز کاخ کابل خدای

به زین اندر آرد بشبگیر پای

پیاده بدین سان ز پرده سرای

برنجیدت این خسروانی دو پای

چنین تا سپیده برآمد ز جای

تبیره برآمد ز پرده‌سرای

بدویست گیهان خرم به پای

همو داد و داور به هر دو سرای

و دیگر که مایه ز دین خدای

ندیدم که ماندی جوان را بجای

همان نالهٔ کوس با کره نای

برآمد ز دهلیز پرده‌سرای

زمین دید رودابه و پشت پای

فرو ماند از خشم مادر به جای

دل آمد سپه را همه بازجای

سراسر سوی رزم کردند رای

سرنامه کرد آفرین خدای

کجا هست و باشد همیشه به جای

یکی بنده‌ام من رسیده به جای

به مردی بشست اندر آورده پای

زمین گشت بی‌مردم و چارپای

همه یکسر او را سپردند جای