درفش است سرو گلستان او

ز تیغ و سنان است ریحان او

چه گویم ز دانش پژوهان او؟

بود گوهر دانش، از کان او

در آن ضعف پیری ز دندان او

شنیدم یکی گشت نقصان او

فلک دودی از مطبخ خوان او

جهانتاب خورشید احسان او

جگر پاره‌ای چند بر خوانِ او

جگرخواره‌ای چند مهمانِ او

گروهی که بردند فرمان او

نمودند جان ها گروگان او؟

چه باشد گر آیید زی خان او

شبی چند گردید مهمان او؟

ملوک وملایک ثنا خوان او

زمین – گردی از نعل یکران او

که شد نرم چون سرمه ستخوان او

بردیو نر دور شد جان او

زسر تا بن انجیل درشان او

مسیحا به گردون ثنا خوان او

ولی آنکه را گفته در شان او

که او را من است و منم زآن او

مکن تکیه بر چرخ و پیمان او

مشو غره بر ماه و کیوان او

چو از تن برون شد روان جان او

به دست تو افتاد دیوان او