نه چندان بخور کز دهانَت بر‌آید

نه چندان که از ضعف جانت بر‌آید

چو آید ز پی دشمنِ جان‌ستان

ببندد اجل پایِ اسبِ دوان

در آن دم که دشمن پیاپی رسید

کمانِ کیانی نشاید کشید

هنروَر چو بختش نباشد به کام

به جایی روَد کش ندانند نام

بدوزد شَرَه‌، دیدهٔ هوشمند

در‌آرَد طمع‌، مرغ و ماهی به بند

چو پرخاش بینی تحمّل بیار

که سهلی ببندد درِ کارزار

به شیرین‌زبانیّ و لطف و خوشی

توانی که پیلی به مویی کشی

چه خوش گفت بَکْتاش با خَیْل‌ْتاش

چو دشمن خراشیدی، ایمن مباش

چه خوش باشد آهنگِ نرمِ حَزین

به گوشِ حریفانِ مستِ صَبوح

به از رویِ زیباست آوازِ خوش

که آن حَظِّ نفس است و این قوتِ روح

درشتی کند با غریبان کسی

که نابوده باشد به غربت بسی