چو رو کرد «حاجی محمد حسین »

بجنت از این عالم بی بقا

خروشان و جوشان ز دنبال او

روان گشت خون دل از دیده ها

دراین گلشن از تندباد اجل

[...]

ز خدمت شناسی شنهنشاه عادل

که برکوه باشد از او پشت مذهب

ز بس کوفت عدلش سر ظالمان را

بدزدد بخود دم، چو زنبور عقرب

بعهدش برآید اگر ناله از نی

[...]

دگر شان دولت بلندی گرفت

ز خانی که ایام جویای اوست

فلک احتشامی که انوار عدل

چو خورشید تابان ز سیمای اوست

فروزنده نجمی، ز برج کمال

[...]

نکو نام جانی، ولادت چو یافت

فلک گفت: لطف حقش یار باد

ز پیوند اقبال و دولت مدام

نهال جوانیش پر بار باد

ز فیض هوای عنایات حق

[...]

چراغ دلم «میرباقر» که داشت

ز سیماش نور سیادت ظهور

به عشرت‌سرای بقا بار بست

از این محنت‌آباد دار غرور

شد از رفتن او، ز جان‌ها قرار

[...]

بفرمان «عباس ثانی » شهی

که باشد درش، قبله گاه سپهر

ز لشکر کشان در رکابش، یکی

شهنشاه انجم سپاه سپهر

ز توفیق حق خیمه یی شد تمام

[...]

مه برج اقبال، «نواب خان »

که بادا الهی جهانش بکام

ز آوازه عدل و احسان او

بود گوش این نه صدف، پرمدام

بمیدان هستی، ز لطف حقش

[...]

خوش این دلگشا منزل پرصفا

که عیش کهن گشت در وی جوان

از آن طاق آن را خمیده است قد

که روبد غبار از دل ساکنان

گر این نیست، هر طاق او صیقلی است

[...]