مرد کاو را بدید بر ره خویش

ماند زن را به جای و آمد پیش

گفت برگوی سرگذشته خویش

تا چه دیدی ترا چه آمد پیش

کردش آگه ز سرگذشته خویش

وز بلاها که آمد او را پیش

نیت نیک توست کآمد پیش

می‌رساند ترا به خانه خویش

چون من از چشم خود شوم درویش

چشمه گر صد شود چه سود از بیش؟

رسنِ زلف تا به دامن بیش

کرده مه را رسن به گردنِ خویش

ساقی نوش لب به تشنه خویش

شربتی داد از آب کوثر بیش

خلعت خاص دادش از تن خویش

از یکی مملکت به قیمت بیش

گفت اگر خیر هست خیراندیش

تو شری جز شرت نیاید پیش

خواست تا از صدای گنبد خویش

آرد آواز ارغنونش پیش

خواجه دستش گرفت و رفت از پیش

تا به جایی که دید لایق خویش

بوی سیسنبر از حرارت خویش

عقرب چرخ را گداخته نیش

از نمودار هفت گنبد خویش

گنبدی ز آسمان فراخته بیش

همه را راست‌روشن از کم و بیش

راست و روشن ستد به رشوت خویش

خواند سگ را به سگ‌زبانی خویش

سگ دویدش به مهربانی پیش

گرگ چون رشوه داده بود ز پیش

جست حق القدوم خدمت خویش

گفت اگر مانمش به منصب خویش

کس به رفعش قلم نیارد پیش

مهتران آمدند از پس و پیش

صف کشیدند بر مراتب خویش

هست بر هر کسی به ملت خویش

کفر نعمت ز کفر ملت پیش

که خورد؟ نوش پاره‌ای در پیش

کز پی آن نخورد باید نیش