شیب کافورسای چون گردی

بر سرت بیخت گرد دم سردی

نه ازین کار در دلش دردی

نه ازین راه بر رخش گردی

بر لب دجله گازری کردی

روزی خود ز گازری خوردی

سالها هر چه خواستی کردی

عمرها هر چه خواستی خوردی

صد شب از عمر خویش کم کردی

غم آن از غرور کم خوردی

کاش این گریه پیش ازین کردی

غم این کار پیش ازین خوردی

گر نشیند به دامنش گردی

باشد آن گرد بر دلش دردی

هر شبی دیده پر نمک کردی

جگر خود به آن نمک خوردی

گفت من آن که زخم او خوردی

به تمناش سر فرو بردی

گه بدو دست در کمر کردی

گه ز لبهای او شکر خوردی

کش ازین غم به دل بود دردی

یا ازین راه بر رخش گردی

سر به تقلید وی برآوردی

هر چه دیدی ز وی همان کردی

گرمخویی کنند و دم سردی

در حق آن عوان باوردی

صبح تا شام خدمتش کردی

خوان کشیدی و سفره آوردی

بلکه باشد گدایی‌ام دردی

اشک سرخی و چهرهٔ زردی

مشکلی هرکه پیشش آوردی

او روان حل مشکلش کردی

هر گه که از شوق گریه می‌کردی

صد هزاران بهانه آوردی

صفحه را پیش روی آوردی

چهرهٔ خویش را نهان کردی

بارها صید فربه آوردی

خود قناعت به استخوان کردی

گر به من لحظه‌ای وفا گردی

هم در آن لحظه صد جفا کردی