ای زده بر فلک سراپرده

رخت بر تخت عیسی آورده

ای که از رشک نردبان فلک

با خود از خاک بر فلک برده

گر کسان گرسنه گرد تو در

[...]

باده از جام معرفت خورده

راه زان سوی شش جهت کرده

ای به خود راه خویش گم کرده

این بود راه مرد پژمرده

سرد و گرم زمانه ناخورده

نرسی بر درِ سراپرده

به یکی ترک غول نو بَرده

صد هزاران عَلَم نگون کرده

عفو او بر گنه سبق برده

سبقت رحمتی عجب خورده

صوفیان دستها برآورده

که بلی را بلا بدل کرده

جان به عهد و وفاش بسپرده

در کنف زنده در کفن مرده

چون بدین جایگه سفر کرده

خاک آن جای با خود آورده

دست گرد جهان برآورده

هرچه جز حق همه هدر کرده

بر زمان حکم چون شهان کرده

بر زمین نان چو بندگان خورده

خُلق او زیر این سراپرده

رحمها کرده زخمها خورده

هرگز از بهر بدره و بَرده

خلق را خصم خویش ناکرده

مرد را آن به قهر شُه کرده

طفل را این به لطف پرورده

هفت در دوزخند در پرده

عاقلان نامشان چنین کرده

ای بهان را به بد بیازرده

وآنچه بد بود با بدان کرده

قمر آنجا طریق گم کرده

شمس در وی شعاع بسپرده

نه فریدون گاو‌پرورده

کرد شیر گرسنه را برده

همه در دست دیو تن بَرده

بی‌نوا و حرام پرورده

ور بوی خوش پذیر و پژمرده

همچو خرده‌ت بسوزد از خرده