تا چنان شد که نیکخواهی بخت

برساندش به پادشاهی و تخت

گفت نام تو چیست؟ گفتا بخت

گفت جایت کجاست؟ گفتا تخت

تاک بر تاک شاخهای درخت

بسته بر اوج کله تخت به تخت

سگی آویخته ز شاخ درخت

بسته چون سنگ دست و پایش سخت

بر نشان دادن خلیفهٔ تخت

می‌زدند آن وشاقگان را سخت

کیست کو بر زمین فرازد تخت

کاخرش هم زمین نگیرد سخت

به سکندر نه ملک ماند و نه مال

به فریدون نه تاج ماند و نه تخت

بیش از آن کن حساب خود که تو را

دیگری در حساب گیرد سخت

باشد این گر بوَد مرا آن بخت

نرم گردد نگیرد این را سخت

از یکی شد چو موم آهن سخت

وز یکی شد هزار بخت چو تخت

بامدادان نشست بر سر تخت

گفت احوال دزد و مخزن و رخت

پادشاه است در حساب نه تخت

مثل تخت هست همچو درخت

شهریار بلند اختر و بخت

نازش و افتخار افسر و تخت

بر فروز آتش محبت سخت

کفر و دین را بسوز بُنگه و رخت

بر چو نارنج نو به شاخ درخت

سخت رسته ز صحبت دل سخت

کاورند از برای خلوت بخت

هفت دختر ز هفت صاحب تخت

جاودان باد و بر خوراد از بخت

شاه بغداددار کسری تخت

گشت روینده گونه گونه درخت

بی بر و میوه‌دار و نازک و سخت

سخن ار دل شکن نباشد و سخت

رهنمایی کجا کند سوی بخت؟

بسته در پای مال کودک و دخت

روی انبان خویش را کیمخت

پس به دست آوری زمینی سخت

آجر و سنگ و خشت و خاک و درخت