بر دماغم دویده شیدایی

خردم را نمانده گنجایی

از جگر دود می رود به سرم

شعله ام حشک مغز و سودایی

شور عشقم دریده پرده عقل

[...]

جامه ی قد اوست زیبایی

سایه ی سرو اوست رعنایی

به ره عیش پا بنه، بشنو

چهچه طایران صحرایی

کس شریکش مکن که خوش دارد

[...]

شعر تر بر خسان چه پیمایی؟

آب کوثر به گل چه آلایی؟

هم تو بیننده هم تو بینائی

هم تماشا و هم تماشائی

جلوه فرمای جلوه آرایان

جلوه آرای جلوه آرائی

آب و رنگ جمال زیبایان

[...]

یا من اشتد فیک اهوائی

سیدی، سیدی و مولائی

حبّ خدّام باب دار کم

اشربت فی عروق اعضائی

اشتیاقی الیک قد ملئت

[...]

خویش آیینه دار خود رایی

گریه ها خنده تماشایی

بیقراری ز دل غبار انگیخت

خاک در دیده شکیبایی

جز دل ما که می تواند چید

[...]

دیده از جوش گریه دریایی

سینه از شور ناله صحرایی

بی سر و پا دویدگان تو را

دشت یک سینه داغ رسوایی

همه جا با ستمکشان تو را

[...]

نقش ما شد وبال یکتایی

برد طاووس عرض عنقایی

نفس‌ آمد برون جنون ‌به ‌بغل

کرد آشفته‌گرد صحرایی

چیست ما و من تو در عالم

[...]

بیدلا! گر تو صاحبِ رایی

فهم کن تا چه رنگ پیدایی

از عناصر بنایِ ظاهرِ توست

گرچه تو پاک‌تر از این‌هایی

لیک هست اختلاط را اثری

[...]

زده ام طبل عشق و رسوایی

شهرهٔ شهرتم به شیدایی

دل و دین داده ام به مغ بچگان

همه جادو و شان یغمایی

همه آرام جان دلشدگان

[...]

ای رخت در نقاب اسمایی

عین پنهان و محض پیدایی

زد در این بحر نقش گویایی

که کند کوثرش جبین سایی

رنجه کلکم شد از شکرخایی

شاعری چیست؟ بادپیمایی

شده شمس ظهور اسمایی

همه ذرات را تقاضایی

آنچه فرموده، قطب بطحایی

آن در ایجاد، علت غایی

گر رهاند ایزدم ز رسوائی

که نشد آن غزاله صحرائی

نه سپارد طریق خود رایی

نه برآرد سری برسوایی

ماند او، من روم به تنهایی؛

ورنه کارم کشد برسوایی

درِ دکّان گشود حلوائی

در دیگر مگس چه پیمائی

جز به سر راه عشق نتوان رفت

پای اندر طلب چه فرسائی

به نیازندا جن به کف عشاق

[...]

ظاهری با کمال یکتایی

باطنی با وفور پیدایی