باز گفتا مبادا گرداند

کش چنان دیدم و خجل ماند

شاهش القصه پیش خویش نشاند

رقعه سر تا به پای بر وی خواند

دل او زین سرا بگرداند

رخش همت بدان سرا راند

چون شتر زین رباط بیرون راند

بر زمین غیر شعر هیچ نماند

گرچه صد گنج دست شاه فشاند

بر زمین غیر مدح شاه نماند

آن که ناخوانده علم دین داند

لوح تعلیم پس چرا خواند؟

باید این نامه را چو برخواند

رخش دولت به این طرف راند

شاه تا نامهٔ پدر برخواند

نیت شهر کرد و مرکب راند

خرد از صنعتش فرو ماند

هر که این جنس دوخت ، او داند

نیزه‌اش تا سری بجنباند

یک جهان جسم بی‌روان ماند

عزم تو چون عنان بجنباند

راه سیارگان بگرداند

در سخاوت به کودکان ماند

بدهد زود و زود بستاند

سوی پاچه چو گوش خواباند

به سگ پاچه گیر می ماند

دیگری از مجاهدان چو نماند

کرد عزم رکوب و مرکب راند

خامه البرز کوه لرزاند

رگ خارا به مصرعم ماند

شور دل، چون لبم بجنباند

زور این لطمه، کوه غلتاند

مرد، شهوت اگرچه کم راند

گل رویش شکفته تر ماند

هرکه در معرفت سخن راند

وصف خود می‌کند اگر داند

فانی آن شد که نقش خویش نخواند

هر که این نقش خواند، باقی ماند

جانت حق داد و جاودان ماند

زانکه حق داده هیچ نستاند