بهر اهل فتوح فاتحه خواند

وز پی فاتحه معارف راند

از کرامات آن دقایق خواند

وز مقامات این حقایق راند

به سخن شیخ روز را گذراند

به حیل شام را به چاشت رساند

نرگس مست را بخواباند

که به چشمان مست او ماند

با همه بی همه فرس می راند

در معارف گهر همی افشاند

دم آبی به تشنه ای نرساند

شعله آتش کسی ننشاند

تا ز دامانش آن بیفشاند

پا به دامن کشید نتواند

دین همین شرع و دین او داند

همه کس را به دین او خواند

ماهی از آب صبر نتواند

ور کند صبر زنده کی ماند

یک شب او را به پیش خویش نشاند

بر وی از بهر خواب افسون خواند

چون به من میل باطن تو نماند

پیش من ظاهر تو را چه نشاند

هر که عرف مقربان داند

اهل قرب فرایضت خواند

سعدا را به خلد می خواند

اشقیا را ز خلد می راند

زاهل دل هر که آن رقم خواند

حال آن کشتگان غم داند

او هم آنجا ز دیده خون می راند

شعرها حسب حال خود می خواند

بر سریر محبتم بنشاند

وزدو صد رنج و محنتم برهاند

حالی آن را به پیش شاه رساند

شاه آن را بدید و حیران ماند

زجر کم دفع ظلم نتواند

فصد ناقص مرض بشوراند

روزی از همرهی سلطان ماند

اسب در کشتزار دهقان راند

محمل آخر به ملک باقی راند

نام او تا به حشر باقی ماند