ای سکندر بسی بداندامی

خرک لولهٔ سیه کامی

زان مثلث هر آن که زد جامی

شد زمستی زبون هر خامی

ای خجسته بنا، ز رونق تو

چشم بد دور، چشم ایامی

همه روی زمین به سایه ی توست

کز بلندی چو صیت اسلامی

در نظرها ز بس که مرغوبی

[...]

هر مقامی به وصفی و نامی

هر یکی راست خاصه احکامی

چه فرو خوانمت که بس خامی؟

تو از ایشان شنیده ای نامی

شد فراز بلندتر بامی

کز پریدن برآورد نامی

پسرت گر غلط رود گامی

غافل از وی مشو، که بدنامی!

صبح عید است ساقیا جامی

عیدی عاشقان کن انعامی

همه لب تشنه ایم بر جامت

ترکن از جاممان لب و کامی

از لب و چشم خود نوازش کن

[...]

صحبتی جوی کز نکونامی

در تو آرد نکو سرانجامی

ور ز حکمت برون نهی گامی

چه نصیحت دهی‌، چه دشنامی

ور شدی یاوه آز و ناکامی

زبستی شاد عارف و عامی

تا گروهی ز عارف و عامی

یار خود سازد، اینت بدنامی

دودمانش قدیم و خود نامی

دور ازحرص‌و آز و خودکامی