بستهٔ خویش کن ببُر خوابم

تشنهٔ خویش کن مده آبم

ای کریمی که هست گاه کرم

دل و دست تو کان و دریابم

من گرانی نکرده ام هرگز

وز پی نان نبرده ام آبم

گر اشارت شود بکمتر چیز

[...]

همچو کاریگری رسن تابم

هر زمان خویشتن ز بس یابم

واجب آن شد که کار دریابم

گر نگیرد، چو دیگران خوابم

تشنهٔ خویش کن مده آبم

عاشق خویش کن ببر خوابم

تا شب و روز در نماز آیم

ای خیال خوش تو محرابم

گر خیال تو در فنا یابم

[...]

زانکه بی میغ بر تو گر تابم

نیست گردی ترا کجا یابم

گفت او را عجب کجا یابم

ده نشانی که سویش اشتابم

لیک با این همیشه در تابم

کس بر آتش نمی زند آبم

گفت: از بیم حیض در تابم

شب از این غم نمی‌برد خوابم

ای که از دوری تو بی تابم!

لحظه ای شب نمی برد خوابم

چشم پرآبم ار به خواب رود

خواب بینم که می برد آبم

در خم زلف همچو قلابت

[...]