نور گیتی فروز چشمهٔ هور

زشت باشد به چشم موشک کور

نشنیدی که صوفیی می‌کوفت

زیر نعلین خویش میخی چند

آستینش گرفت سرهنگی

که بیا نعل بر ستورم بند

خانه‌ای را که چون تو همسایه است

ده درم سیم بد عیار ارزد

لکن امیدوار باید بود

که پس از مرگ تو هزار ارزد

تو بر اوج فلک چه دانى چیست ؟

که ندانى که در سرایت کیست ؟

گر تو قرآن بر این نمط خوانی

ببری رونق مسلمانی